درون حجـرۀ غـربت، خـدا خدا می‌کرد            کسی که عقدۀ دل را به مرگ وا می‌کرد

شراره را نتـوان با شراره کرد خموش            به غیر زهر، که او را ز غم رها می‌کرد؟!

رضا که هر نفسی داشت درد تازه‌تری            به زهـر شعله برانگـیز، مرحبا می‌کرد

نیافت ساحـل امـنی به غیر موج خـطر            میان لجّۀ غم، هرچه دست و پا می‌کرد

چه جای زهـر هلال؟ که بر شهادت او            غـم مـصـاحـبـت قـاتـل، اکـتـفـا می‌کرد

غریب و تشنه و تنها، بدن کبود از زهر            فـتاده بـود و به اجـدادش اقـتـدا می‌کـرد

چو شخص مار گزیده، به خویش می‌پیچید            چه زهر بوده و با جان او چها می‌کرد!

به هر نگاه که می‌بست و می‌گشود از درد            جـواد، نـور دل خویش را صدا می‌کرد

حدیث غـربتش این بس که پای تابوتش            دویده قاتل و گریان، رضا رضا می‌کرد

خوشا شبی که "مؤيد" به یاد غـربت او            به اشک و زمزمۀ خود، عزا به پا می‌کرد